Estreas de Cine

"Radio encubierta" de Richard Curtis


Corren os anos 60, anos de loucura e redescubrimento, anos de novas definicións e, sobre todo, de novas músicas. Alí e entón, o rock inglés irrompe no mundo, pero non todo o mundo está preparado para el e a súa filosofía.
Mentres que a BBC, radio británica por excelencia, só radiaba 2 horas semanais de rock e dedicaba o resto da súa programación musical ás baladas que entusiasmaban aos pais da época, as radios pirata proliferaban para emitir rock e pop durante as 24 horas do día, facendo as delicias dos seus máis de 25 millóns de oíntes.
Ese é o caso de 'Radio Rock', unha emisora ilegal, o seu nome pode verse en grandes letras brancas pintadas sobre o casco vermello dun barco que navega polo Mar do Norte. Dende el, dende a súa cuberta, dende os seus camarotes e dende calquera parte das súas entrañas, a vida que marcou os 60 vívese intensamente. E "Radio encubierta" conta a súa historia.
Dirixida por Richard Curtis e cunha repartición encabezada polo gañador do Oscar Philip Seymour Hoffman, "Radio encubierta" móstranos o cambio xeracional que sufriu o mundo da man da música. Un cambio que, como todos, a algúns lles custa aceptar.

Rock, mozos e mozas tolas, loucuras, sexo libre, fans que chegan en pequenos botes ata 'o barco roqueiro'... demasiado desenfreo para un tradicional goberno británico que tratará de dar caza e captura os seus responsables en alta mar.
O resultado é unha comedia ao máis puro estilo británico pero que "tamén ten unha mensaxe moi seria: o importante que é a música para a xente. É moi importante, cambia as súas vidas", asegura Philip Seymour Hoffman, quen interpreta o líder dos pinchadiscos.
Nomes como Bill Nighy, Rhys Ifans, Nick Frost, Kenneth Branagh, Tom Sturridge, Jack Davenport, Ralph Brown e Chris O'Dowd, January Jones completan o elenco de actores de, como asegura o propio Hoffman, "esta comedia romántica entre tíos sobre a música e a xente" que "canta" a aquela memorable revolución sesentera.
(http://www.elmundo.es/)



A editorial galega BD Banda gana dous premios no Salón de Barcelona















O certame de cómic distinguiu como mellor obra e guión o álbum «As serpes cegas».

Os dous premios conseguidos onte por autores galegos no prestixioso Salón Internacional do Cómic de Barcelona (Ficomic) son unha proba máis de que a banda deseñada en Galicia está nun dos seus mellores momentos. A editorial BD Banda, dirixida por Kiko dá Silva, está de parabén, pois senllos galardóns recaeron no seu primeiro álbum editado en solitario, "As serpes cegas", polo que Felipe Hernández Cava recibiu o premio ao mellor guión do 2008 e Cava e Seguí o de mellor obra do 2008.

(http://www.lavozdegalicia.es/)

La era del hielo







Veinte mil años atras, la Tierra es un mundo prehistórico maravilloso pero lleno de peligros. Para evitar una congelación realmente grave, las particulares criaturas del planeta comienzan a emigrar hacia el sur. Las excepciones son un mamut llamado Manfred, que hace las cosas a su manera, y un oso perezoso llamado Sid, que disfruta de no hacer nada, o sea, que hace honor a su especie.
Cuando Sid "adopta" a Manfred para que sea su protector, el mamut hace todo lo posible por deshacerse de su improvisado compañero. Pero eso es sólo el comienzo de sus frustraciones: Sid convence al mamut para que lo ayude con un bebé abandonado, y entre ambos puedan devolvérselo a su respectiva familia. A ellos se les une Diego, un siniestro tigre dientes-de-sable que se hace amigo de Sid y Manny, aunque durante el trayecto ve al bebé como una posible comida.
A medida de que Sid, Manny y Diego se abren paso a través de los vastos paisajes, cubiertos de hielo, otra criatura, una simpática ardilla/rata prehistórica conocida como Scrat, intenta desesperadamente llevar a cabo la misión de su vida-enterrar una bellota, que, por cierto, provoca eventos desastrosos.
Mientras Scrat libra una batalla con la misma Era del Hielo por su preciada bellota, Manny, Sid, Diego y Roshan se embarcan en un viaje lleno de aventuras: logran escapar de avalanchas, luchan por comida, exploran los misterios de un pañal, navegan a través de una montaña rusa prehistórica de túneles de hielo y atraviesan puentes de hielo sobre lava volcánica, etcétera
En cuanto a Scrat... probablemente siga intentando recuperar esa bellota, objeto de sus esfuerzos más increíbles.
Alguien dijo que "La era del hielo" era en realidad "una historia acerca de la primera familia disfuncional". Otras personas del equipo de producción la definieron incluso como una road movie (sin el automóvil, por supuesto).
Pero más que cualquier otra cosa, insiste Chris Wedge, "La era del hielo" es acerca de cuatro personajes, tres de los cuales se juntan inesperadamente para formar una familia, mientras que el cuarto ayuda a originar una era del hielo que desciende sobre estos personajes como un telón. "Cada personaje emprende un viaje por sus propias razones personales, en el que cada uno tiene su itinerario. Ninguno de ellos esperaba terminar reunido con los demás, o creía necesitarlos".
Estas figuras y las relaciones que se desarrollan entre ellos forman la esencia y el alma de "La era del hielo". Cuando conocemos por primera vez a Manny, el inmenso mamut pasudo, está caminando en contra de la marejada de criaturas que se encuentran emigrando hacia el sur huyendo de la violenta embestida de la Era de Hielo. "Manny es un errante solitario y reservado de las altas planicies", comenta Wedge. "Se dirige al norte solamente porque todos los demás van hacia el sur". Ray Romano añade: "Manny tiene un poco de misántropo, no le gusta casi nadie y tampoco tiene tiempo para nadie. Pero su rudo exterior oculta un buen corazón. Y tiene principios, así que cuando conoce a Sid, al bebé humano y a Diego, tiene que prestar su ayuda".
Romano, una presencia constante en millones de hogares cada lunes por la noche gracias a su programa "Everybody Loves Raymond", fue fundamental en hacer que estas características resaltaran. "Le dimos el papel a los actores, incluyendo a Ray, según sus sensibilidades y actitudes", explica Lori Forte. "Ray tiene una extraordinaria voz para la comedia y un cinismo irónico muy discreto que realmente ayuda a definir el personaje de Manny. Es una voz adorable, aunque cascarrabias, seca y aguda".
Sin importar qué tan hábil sea el trabajo vocal de un actor, se necesita mucho más para crear la "actuación" de un personaje animado. Y en cuanto a Manny, al equipo en Blue Sky no se le facilitó el trabajo. El tamaño y fisonomía del mamut, tales como una larga trompa que cubre su rostro, además de su abundante piel, lo hicieron uno de los personajes más desafiantes para animar. El diseñador de personajes Peter deSève explica: "La piel incrementa el nivel de detalle que se necesita para generar la imagen. Un mamut pasudo no es simplemente un elefante con un pelaje largo, así que estábamos trabajando con una criatura que nunca había aparecido de forma animada".
Un tipo de relación distinta se da gracias a la dinámica entre Manny y Sid, el frecuentemente holgazán oso perezoso que se une a Manny, en contra de los deseos de este último, en un viaje que ninguno de los dos esperaba. "Manny ve a Sid como si fuera una piedrita en el zapato", comenta Ray Romano, "pero, a final de cuentas, Manny termina por ver algo en él. Sid hace que aflore lo mejor de Manny; es como una relación entre el hermano mayor y el menor".
Las payasadas extremas de Sid, combinadas con sus cualidades cautivantes, lo hacen el eje cómico de la película. "Sid es probablemente la razón por la cual los osos perezosos se ganaron esa reputación", señala Chris Wedge. "Es un tipo holgazán que sabe que está a punto de convertirse en la comida de alguien, a menos que se haga de un hermano mayor, un guardaespaldas, así que se agarra de Manny".

"Das weisse Band", Palma de Ouro en Cannes 2009

O máximo galardón na 62 edición do Festival de Cine de Cannes, foi para a película "Das weisse Band" (O lazo branco) do realizador austríaco Michael Haneke (Funny Games), que xa recibira un dos premios non oficiais, o da Federación Internacional de Críticos de Cine (FIPRESCI), que destacou a película de Haneke como a mellor da sección oficial concurso. A película, rodada en alemán e en branco e negro, está ambientada nun pobo protestante no norte de Alemaña, en vésperas da I Guerra Mundial. Conta a historia dos nenos e os adolescentes do coro que dirixe o mestre, e das súas familias: o barón, o encargado, o pastor, o doutor, a comadroa, os granxeiros. Pero acontecen estraños accidentes que, pouco a pouco, empezan a parecer castigos rituais.

VI Festival de Cans



A curtametraxe como estrela

Coma cada ano, ou evento "centrarase nas actuais producións galegas, cun protagonismo indiscutíbel das curtamentraxes, aínda que tamén ten cabida a estrea de longametraxes e documentais, mesmo unha sección de videoclips dende a edición do 2007.
A materia prima "exhibirase en curiosas salas de proxección. Entre os máis cotizados están os galpóns, pendellos e adegas que os veciños do lugar ceden durante uns días". Pero a colaboración veciñal non queda aí. A xente do lugar tampouco descoida o traslado dos asistentes ao evento. Deste xeito, poñen a disposición do público uns pequenos tractores denominados "chimpibuses", ou medio de transporte "oficial" do festival.
Nesta edición, a cita é do 20 ao 23 de maio e presenta como gran novidade a creación dunha nova sección baixo o nome de "Fillos de Cans". No apartado, directores que asisten e colaboran frecuentemente co festival, dispoñerán dun galpón para amosar os seus próximos traballos. Entre eles estarán Jorge Coira, Fernando Cortizo ou Quique Otero. Ademais, mantense ou "Roteiro de sendeirismo" que permite coñecer o pasado e ou o presente de Cans.
Os galardóns
Por outra banda, o certame entregará premios en metálico ás mellores curtas, incluídos como novidade na pasada edición. Pero os galardóns non van quedar aí. En primeiro lugar, o realizador Xavier Villaverde foi o elixido para recoller o Premio Pedigree do VI Festival de Cans lembrando así o XX aniversario da estrea da súa primeira longamentraxe titulada "Continental". Villaverde tivo en 1989 un ano produtivo ao realizar tamén os filmes "Sempre Xonxa" e "Urxa".

Séraphine, de Martin Provost


Séraphine esta baseada en feitos reais sobre a fascinante vida da pintora Seraphine Louis, máis coñecida como Seraphine de Senlis (1864-1942) e unha das precursoras da arte Naïf.

A última película de Martin Provost foi a gran triunfadora na pasada edición dos Premios César obtendo 7 en total, incluíndo os de mellor película, actriz, guión, música, fotografía, dirección artística e vestiario.

O comezo sitúase no ano 1913 na pequena localidade de Senlis, a 10 quilómetros de Chantilly e a 50 ao noroeste da capital francesa. Son tempos difíciles nos que hai un abismo entre as clases sociais e un horizonte anubrado cargado de ira e rancor, que acabará desencadeando a I Guerra Mundial.

Seráphine (Yolande Moreau) naceu no seo dunha humilde familia e divide a súa vida en dúas. Durante o día traballa como criada e pola noite dedícase ao que máis lle gusta: a pintura. Un coidado guión sen moitos diálogos ofrece un papel no que os xestos, accións e expresións faciais de Seráphine se converten nun personaxe máis. (www.wikio.es)


TETRO, a nova película de Coppola

"Toda familia ten un segredo". Esta é a frase promocional de Tetro, a nova película de Francis Ford Coppola, un cineasta sempre moi preocupado polos lazos de sangue. Así o testemuña a súa triloxía de El Padrino. Ao igual que na popular saga, a familia protagonista do máis recente traballo do cineasta norteamericano ten raíces italianas, aínda que nesta ocasión non forme parte da mafia. Rodada en Arxentina, a película conta coas interpretacións de Vincent Gallo, Maribel Verdú, Alden Ehrenreich, Klaus Maria Brandauer e Carmen Maura.

Tetro segue os pasos de Bennie (Alden Ehrenreich), un rapaz de 17 anos que chega a Bos Aires para buscar o seu irmán maior, que leva desaparecido dende hai máis dunha década. A familia de ambos os dous emigrara de Italia a Arxentina, pero o grande éxito musical do pai (Klaus Maria Brandauer), un aclamado director de orquestra, levounos a volver mudarse de Arxentina a Nova York. Bernie remata encontrando ao seu irmán Tetro (Vincent Gallo), un melancólico e algo inestable poeta. No transcurso da estanza do adolescente con Tetro e a noiva deste, Miranda (Maribel Verdú), os dous irmáns terán que lidar coas inquietantes experiencias que ambos os dous compartiron no pasado. ( http://www.notasdecine.es/)