Estreas de Cine

"Un lugar donde quedarse" de Sam Mendes



"Resulta reconfortante ver unha película sobre unha parella que non trata sobre os seus problemas de parella. Resulta reconfortante ver na gran pantalla a un home e a unha muller que non discuten, que non se poñen os cornos e que non son egoístas. Se polo cine fóra, creriamos que esas cousas desapareceran hai moito tempo. Verona (Maya Rudolp) e Burt (John Krasinski) son unha sólida parella de treintañeros que viven felizmente unha vida de calma e, de súpeto, descobren que ela está embarazada... "Un lugar donde quedarse" é unha película sinxela, de corte independente, con actores que non son grandes estrelas e sen momentos lacrimóxenos.
A película é unha pequena lección sobre a vida en clave de road movie..."
(Ruth Arias en Cinematical)


CELDA 211


"...una interpretación prodigiosa. La de Luis Tosar. Desde fuera y desde dentro, acojonando y enterneciendo, revelándote zonas de luz en un fulano tenebroso, clavando el gesto y la palabra. Sólo lamentas que no aparezca en todos los planos. Yo pensaba que era un actor tan eficaz como lineal, intensamente taciturno. Prejuicio borrado. Lo que hace aquí es magnético, sutil, veraz y emocionante. Para enmarcar". (Carlos Boyero)

Dirección: Daniel Monzón.
Ano: 2009.
Xénero: Drama, thriller.
Interpretación: Luis Tosar (Malamadre), Alberto Ammann (Juan Oliver), Antonio Resines (Utrilla), Marta Etura (Elena), Carlos Bardem (Apache)
Estreno: 6 Noviembre 2009.
Sinopse: Baseada na novela de Francisco Pérez Gandul, na que un funcionario de prisións comeza a traballar nun cárcere sevillano o mesmo día que se produce un motín de presos. Atrapado dentro do propio cárcere deberá facerse pasar por un preso máis e usar a súa intelixencia para poder sobrevivir.

Páxina oficial


"Destino Woodstock" de Ang Lee

Director: Ang Lee


Ano 1969. Elliot Tiber, un decorador afincado en Greenwich Village, Nova York, ao que o negocio lle vai mal, decide volver ao seu pobo no estado de Nova York para axudar aos seus pais a levar un vello motel chamado El Monaco. O banco está a punto de quedar co motel e o pai de Elliot ameaza con queimar o edificio, pero non pagou o seguro.
Ao decatarse de que un pobo veciño deu a autorización para que se celebre un festival hippy de música, Elliot chama os organizadores pensando que pode ser a ocasión de revitalizar o motel. Tres semanas despois, medio millón de persoas diríxense cara á granxa do seu veciño en White Lake. Elliott está a punto de somerxerse nunha experiencia que definirá a toda unha xeración, cambiará a súa vida e a cultura pop para sempre.

"El secreto de sus ojos"






...E ao terceiro día, o Festival de San Sebastián subiu ao ceo con "El secreto de sus ojos", a nova película do arxentino Juan José Campanella que, avalado de novo polo talento interpretativo de Ricardo Darín, deslumbrou á crítica ...


DANIEL MONTERO COIRA FAISE CO V PREMIO CASTELAO DE BANDA DESEÑADA


"Sen mirar atrás" é o título da obra coa que Daniel Montero obtivo o Premio Castelao de Banda Deseñada, convocado pola Deputación de A Coruña co obxectivo de promocionar e fomentar a arte dá viñeta.

O xurado, composto por Miguelanxo Prado, Ángel de la Calle e Carlos Portela, seleccionou a obra entre as oito presentadas, sinalando a boa construción da narración e o axeitado tratamento gráfico que o autor lle deu á historia.

O gañador participou en proxectos como a película de animación en 3 D "O soño dunha noite de San Xoan", de Dygra, e actualmente compaxina o seu traballo para esta produtora coa ilustración profesional por conta propia.

A historia de "Sen mirar atrás" céntrase en Xaime, un tipo que tras unha ruptura decide dar un xiro á súa vida, coller os seus bártulos, ao seu can e facer unha viaxe sen un destino marcado. A historia toca temas como o illamento, a determinación e a amizade.

"Invictus", de novo Clint Eastwood
















Invictus é o novo traballo de Clint Eastwood tras as cámaras e baseado na novela "El factor humano" escrita por John Carlin, que chegará aos cines estadounidenses a finais de ano. O título completo da novela que adapta é "The Human Factor: Nelson Mandela and the Game That Changed the World", e conta como o líder e activista contra a discriminación do apartheid Nelson Mandela soubo utilizar a organización do campionato do mundo de rugby, celebrado en Sudáfrica en 1995, para tranquilizar as históricas tensións entre a poboación branca e a negra no seu país.

Na película de Eastwood, Morgan Freeman é quen encarna a Mandela, mentres que Matt Damon interpreta a Francois Pienaar. O guión adaptado da novela foi obra de Anthony Peckham.

"Radio encubierta" de Richard Curtis


Corren os anos 60, anos de loucura e redescubrimento, anos de novas definicións e, sobre todo, de novas músicas. Alí e entón, o rock inglés irrompe no mundo, pero non todo o mundo está preparado para el e a súa filosofía.
Mentres que a BBC, radio británica por excelencia, só radiaba 2 horas semanais de rock e dedicaba o resto da súa programación musical ás baladas que entusiasmaban aos pais da época, as radios pirata proliferaban para emitir rock e pop durante as 24 horas do día, facendo as delicias dos seus máis de 25 millóns de oíntes.
Ese é o caso de 'Radio Rock', unha emisora ilegal, o seu nome pode verse en grandes letras brancas pintadas sobre o casco vermello dun barco que navega polo Mar do Norte. Dende el, dende a súa cuberta, dende os seus camarotes e dende calquera parte das súas entrañas, a vida que marcou os 60 vívese intensamente. E "Radio encubierta" conta a súa historia.
Dirixida por Richard Curtis e cunha repartición encabezada polo gañador do Oscar Philip Seymour Hoffman, "Radio encubierta" móstranos o cambio xeracional que sufriu o mundo da man da música. Un cambio que, como todos, a algúns lles custa aceptar.

Rock, mozos e mozas tolas, loucuras, sexo libre, fans que chegan en pequenos botes ata 'o barco roqueiro'... demasiado desenfreo para un tradicional goberno británico que tratará de dar caza e captura os seus responsables en alta mar.
O resultado é unha comedia ao máis puro estilo británico pero que "tamén ten unha mensaxe moi seria: o importante que é a música para a xente. É moi importante, cambia as súas vidas", asegura Philip Seymour Hoffman, quen interpreta o líder dos pinchadiscos.
Nomes como Bill Nighy, Rhys Ifans, Nick Frost, Kenneth Branagh, Tom Sturridge, Jack Davenport, Ralph Brown e Chris O'Dowd, January Jones completan o elenco de actores de, como asegura o propio Hoffman, "esta comedia romántica entre tíos sobre a música e a xente" que "canta" a aquela memorable revolución sesentera.
(http://www.elmundo.es/)



A editorial galega BD Banda gana dous premios no Salón de Barcelona















O certame de cómic distinguiu como mellor obra e guión o álbum «As serpes cegas».

Os dous premios conseguidos onte por autores galegos no prestixioso Salón Internacional do Cómic de Barcelona (Ficomic) son unha proba máis de que a banda deseñada en Galicia está nun dos seus mellores momentos. A editorial BD Banda, dirixida por Kiko dá Silva, está de parabén, pois senllos galardóns recaeron no seu primeiro álbum editado en solitario, "As serpes cegas", polo que Felipe Hernández Cava recibiu o premio ao mellor guión do 2008 e Cava e Seguí o de mellor obra do 2008.

(http://www.lavozdegalicia.es/)

La era del hielo







Veinte mil años atras, la Tierra es un mundo prehistórico maravilloso pero lleno de peligros. Para evitar una congelación realmente grave, las particulares criaturas del planeta comienzan a emigrar hacia el sur. Las excepciones son un mamut llamado Manfred, que hace las cosas a su manera, y un oso perezoso llamado Sid, que disfruta de no hacer nada, o sea, que hace honor a su especie.
Cuando Sid "adopta" a Manfred para que sea su protector, el mamut hace todo lo posible por deshacerse de su improvisado compañero. Pero eso es sólo el comienzo de sus frustraciones: Sid convence al mamut para que lo ayude con un bebé abandonado, y entre ambos puedan devolvérselo a su respectiva familia. A ellos se les une Diego, un siniestro tigre dientes-de-sable que se hace amigo de Sid y Manny, aunque durante el trayecto ve al bebé como una posible comida.
A medida de que Sid, Manny y Diego se abren paso a través de los vastos paisajes, cubiertos de hielo, otra criatura, una simpática ardilla/rata prehistórica conocida como Scrat, intenta desesperadamente llevar a cabo la misión de su vida-enterrar una bellota, que, por cierto, provoca eventos desastrosos.
Mientras Scrat libra una batalla con la misma Era del Hielo por su preciada bellota, Manny, Sid, Diego y Roshan se embarcan en un viaje lleno de aventuras: logran escapar de avalanchas, luchan por comida, exploran los misterios de un pañal, navegan a través de una montaña rusa prehistórica de túneles de hielo y atraviesan puentes de hielo sobre lava volcánica, etcétera
En cuanto a Scrat... probablemente siga intentando recuperar esa bellota, objeto de sus esfuerzos más increíbles.
Alguien dijo que "La era del hielo" era en realidad "una historia acerca de la primera familia disfuncional". Otras personas del equipo de producción la definieron incluso como una road movie (sin el automóvil, por supuesto).
Pero más que cualquier otra cosa, insiste Chris Wedge, "La era del hielo" es acerca de cuatro personajes, tres de los cuales se juntan inesperadamente para formar una familia, mientras que el cuarto ayuda a originar una era del hielo que desciende sobre estos personajes como un telón. "Cada personaje emprende un viaje por sus propias razones personales, en el que cada uno tiene su itinerario. Ninguno de ellos esperaba terminar reunido con los demás, o creía necesitarlos".
Estas figuras y las relaciones que se desarrollan entre ellos forman la esencia y el alma de "La era del hielo". Cuando conocemos por primera vez a Manny, el inmenso mamut pasudo, está caminando en contra de la marejada de criaturas que se encuentran emigrando hacia el sur huyendo de la violenta embestida de la Era de Hielo. "Manny es un errante solitario y reservado de las altas planicies", comenta Wedge. "Se dirige al norte solamente porque todos los demás van hacia el sur". Ray Romano añade: "Manny tiene un poco de misántropo, no le gusta casi nadie y tampoco tiene tiempo para nadie. Pero su rudo exterior oculta un buen corazón. Y tiene principios, así que cuando conoce a Sid, al bebé humano y a Diego, tiene que prestar su ayuda".
Romano, una presencia constante en millones de hogares cada lunes por la noche gracias a su programa "Everybody Loves Raymond", fue fundamental en hacer que estas características resaltaran. "Le dimos el papel a los actores, incluyendo a Ray, según sus sensibilidades y actitudes", explica Lori Forte. "Ray tiene una extraordinaria voz para la comedia y un cinismo irónico muy discreto que realmente ayuda a definir el personaje de Manny. Es una voz adorable, aunque cascarrabias, seca y aguda".
Sin importar qué tan hábil sea el trabajo vocal de un actor, se necesita mucho más para crear la "actuación" de un personaje animado. Y en cuanto a Manny, al equipo en Blue Sky no se le facilitó el trabajo. El tamaño y fisonomía del mamut, tales como una larga trompa que cubre su rostro, además de su abundante piel, lo hicieron uno de los personajes más desafiantes para animar. El diseñador de personajes Peter deSève explica: "La piel incrementa el nivel de detalle que se necesita para generar la imagen. Un mamut pasudo no es simplemente un elefante con un pelaje largo, así que estábamos trabajando con una criatura que nunca había aparecido de forma animada".
Un tipo de relación distinta se da gracias a la dinámica entre Manny y Sid, el frecuentemente holgazán oso perezoso que se une a Manny, en contra de los deseos de este último, en un viaje que ninguno de los dos esperaba. "Manny ve a Sid como si fuera una piedrita en el zapato", comenta Ray Romano, "pero, a final de cuentas, Manny termina por ver algo en él. Sid hace que aflore lo mejor de Manny; es como una relación entre el hermano mayor y el menor".
Las payasadas extremas de Sid, combinadas con sus cualidades cautivantes, lo hacen el eje cómico de la película. "Sid es probablemente la razón por la cual los osos perezosos se ganaron esa reputación", señala Chris Wedge. "Es un tipo holgazán que sabe que está a punto de convertirse en la comida de alguien, a menos que se haga de un hermano mayor, un guardaespaldas, así que se agarra de Manny".

"Das weisse Band", Palma de Ouro en Cannes 2009

O máximo galardón na 62 edición do Festival de Cine de Cannes, foi para a película "Das weisse Band" (O lazo branco) do realizador austríaco Michael Haneke (Funny Games), que xa recibira un dos premios non oficiais, o da Federación Internacional de Críticos de Cine (FIPRESCI), que destacou a película de Haneke como a mellor da sección oficial concurso. A película, rodada en alemán e en branco e negro, está ambientada nun pobo protestante no norte de Alemaña, en vésperas da I Guerra Mundial. Conta a historia dos nenos e os adolescentes do coro que dirixe o mestre, e das súas familias: o barón, o encargado, o pastor, o doutor, a comadroa, os granxeiros. Pero acontecen estraños accidentes que, pouco a pouco, empezan a parecer castigos rituais.

VI Festival de Cans



A curtametraxe como estrela

Coma cada ano, ou evento "centrarase nas actuais producións galegas, cun protagonismo indiscutíbel das curtamentraxes, aínda que tamén ten cabida a estrea de longametraxes e documentais, mesmo unha sección de videoclips dende a edición do 2007.
A materia prima "exhibirase en curiosas salas de proxección. Entre os máis cotizados están os galpóns, pendellos e adegas que os veciños do lugar ceden durante uns días". Pero a colaboración veciñal non queda aí. A xente do lugar tampouco descoida o traslado dos asistentes ao evento. Deste xeito, poñen a disposición do público uns pequenos tractores denominados "chimpibuses", ou medio de transporte "oficial" do festival.
Nesta edición, a cita é do 20 ao 23 de maio e presenta como gran novidade a creación dunha nova sección baixo o nome de "Fillos de Cans". No apartado, directores que asisten e colaboran frecuentemente co festival, dispoñerán dun galpón para amosar os seus próximos traballos. Entre eles estarán Jorge Coira, Fernando Cortizo ou Quique Otero. Ademais, mantense ou "Roteiro de sendeirismo" que permite coñecer o pasado e ou o presente de Cans.
Os galardóns
Por outra banda, o certame entregará premios en metálico ás mellores curtas, incluídos como novidade na pasada edición. Pero os galardóns non van quedar aí. En primeiro lugar, o realizador Xavier Villaverde foi o elixido para recoller o Premio Pedigree do VI Festival de Cans lembrando así o XX aniversario da estrea da súa primeira longamentraxe titulada "Continental". Villaverde tivo en 1989 un ano produtivo ao realizar tamén os filmes "Sempre Xonxa" e "Urxa".

Séraphine, de Martin Provost


Séraphine esta baseada en feitos reais sobre a fascinante vida da pintora Seraphine Louis, máis coñecida como Seraphine de Senlis (1864-1942) e unha das precursoras da arte Naïf.

A última película de Martin Provost foi a gran triunfadora na pasada edición dos Premios César obtendo 7 en total, incluíndo os de mellor película, actriz, guión, música, fotografía, dirección artística e vestiario.

O comezo sitúase no ano 1913 na pequena localidade de Senlis, a 10 quilómetros de Chantilly e a 50 ao noroeste da capital francesa. Son tempos difíciles nos que hai un abismo entre as clases sociais e un horizonte anubrado cargado de ira e rancor, que acabará desencadeando a I Guerra Mundial.

Seráphine (Yolande Moreau) naceu no seo dunha humilde familia e divide a súa vida en dúas. Durante o día traballa como criada e pola noite dedícase ao que máis lle gusta: a pintura. Un coidado guión sen moitos diálogos ofrece un papel no que os xestos, accións e expresións faciais de Seráphine se converten nun personaxe máis. (www.wikio.es)


TETRO, a nova película de Coppola

"Toda familia ten un segredo". Esta é a frase promocional de Tetro, a nova película de Francis Ford Coppola, un cineasta sempre moi preocupado polos lazos de sangue. Así o testemuña a súa triloxía de El Padrino. Ao igual que na popular saga, a familia protagonista do máis recente traballo do cineasta norteamericano ten raíces italianas, aínda que nesta ocasión non forme parte da mafia. Rodada en Arxentina, a película conta coas interpretacións de Vincent Gallo, Maribel Verdú, Alden Ehrenreich, Klaus Maria Brandauer e Carmen Maura.

Tetro segue os pasos de Bennie (Alden Ehrenreich), un rapaz de 17 anos que chega a Bos Aires para buscar o seu irmán maior, que leva desaparecido dende hai máis dunha década. A familia de ambos os dous emigrara de Italia a Arxentina, pero o grande éxito musical do pai (Klaus Maria Brandauer), un aclamado director de orquestra, levounos a volver mudarse de Arxentina a Nova York. Bernie remata encontrando ao seu irmán Tetro (Vincent Gallo), un melancólico e algo inestable poeta. No transcurso da estanza do adolescente con Tetro e a noiva deste, Miranda (Maribel Verdú), os dous irmáns terán que lidar coas inquietantes experiencias que ambos os dous compartiron no pasado. ( http://www.notasdecine.es/)



Un documental de María Ruído, premiado no Festival de Nueva York

A memoria e a súa falta, a memoria histórica, os silencios interesados e como algunhas circunstancias pesaron na interpretación de transición española son as liñas argumentais do documental Plan Rosebud 2, da artista ourensá María Ruído, que onte foi declarado mellor documental internacional no Festival de Cine e Vídeo Independente celebrado en Nova York nos últimos días de marzo.

A cinta premiada polo festival neoiorquino é a segunda parte dun traballo que María Ruído realizou coa produción do Centro Galego de Arte Contemporánea e que ten como obxectivo último explicar a necesidade dunha reescritura da ditadura franquista e da posterior transición na que participen por igual todas as testemuñas e na que se rompa o silencio imposto trala guerra civil a todo o que gardase relación co bando derrotado.

Realizados durante o 2008, o documental en dous capítulos comeza baixo o título de A escena do crime, para continuar coa parte premiada en Nova York que ten como título Convocando ás pantasmas. A primeira das dúas documentais ten como punto de partida o momento no que no Estado Español comezou a debaterse a Lei da Memoria Histórica e ademais de reparar na situación galega, esta primeira parte fai unha comparación co tratamento que recibe a memoria histórica en países europeos como o Reino Unido ou Alemaña.


II Festival Galego de Curtas de Sada


Un total de 19 curtametraxes competirán entre os días 21 e 25 de abril no ‘II Festival Galego de Curtas’ do Concello de Sada, que organiza a Concellería de Cultura, responsabilidade da nacionalista Gabriela Castro. O certame ofrecerá a proxección gratuíta de todas as obras entre o 21 e 24 de abril cun pase diario no auditorio da Casa da Cultura a partires das 20.00 horas. O concurso clausurarase o día 25 coa gala de entrega de premios, que terá lugar na Casa da Cultura ás 19.00 horas.

Agallas

Los actores Carmelo Gómez y Hugo Silva son los protagonistas de 'Agallas', un 'thriller' dirigido por Samuel Martín Mateos y Andrés Luque Pérez que se desarrolla en el mundo de los grandes capos del narcotráfico en Galicia y que se presenta hoy en la sección oficial a concurso del Festival de Málaga.
Sebastián (Hugo Silva) es un delincuente de poca monta que, al salir de prisión, busca trabajo en Galicia y se gana la confianza del dueño de una empresa, Regueira (Carmelo Gómez), que no ha hecho su fortuna sólo con el marisco, y que le convierte en su ayudante.
Carmelo Gómez ha admitido que, cuando recibió el guión, lo primero que pensó fue "que no harían la película, porque es una película difícil, de género, algo que no está de moda".
También vio en Martín Mateos y Luque Pérez a dos hombres "que no quieren aparecer por ningún sitio, absolutamente discretos y normales", pero que con su "empeño y arrojo" han conseguido sacar adelante el proyecto "hablando con el cielo y con el infierno".
Para Gómez, los directores son "gente con mucho gusto por este oficio, que tiene ganas de hacer las cosas bien, y que podría ser la esperanza para un futuro del cine".
De este papel le atrajo que "por fin" le ofrecieran "un personaje sin un conflicto interno", en este caso "un personaje de acción que, cada vez que quiere conseguir un objetivo, tiene que hacer algo, y lo que hace es aquello que menos nos gusta".
"La película no funciona con un protagonista heroico de acciones nobles que llega hasta el final y resuelve los conflictos, sino que hay varios protagonistas, que encima no son los buenos, y el espectador tiene que viajar con unos y con otros", ha añadido Carmelo Gómez.
Por su parte, Hugo Silva ha comparado a su personaje con "un perro, que tiene una inteligencia emocional para sobrevivir, y no tiene empatía por el que tiene enfrente".
Para construir el personaje se basó en gente que conoció en su niñez en su barrio e incluso hizo una visita a la cárcel "para ver a una persona concreta en la que está inspirado".
Desde las primeras pruebas de reparto, Hugo Silva tuvo claro que quería hacer la película, "porque no hay guiones de este tipo en el cine español".
Andrés Luque Pérez ha apuntado que, cuando comenzaron a trabajar en el guión, era una historia "de alguien en crisis que quería escapar", pero fue evolucionando hacia "alguien que está muy arriba y tiene el miedo dentro, lo que le hace salir huyendo, y encuentra a alguien que quiere trepar".

Non é de actualidade pero é mui bo

http://flocos.tv/curta/temporada-92-93/
Gran guión, grandes actuacións e bo ritmo narrativo. O director é Alejandro Marzoa que realizou esta curtametraxe como traballo de licenciatura na Escac de Barcelona , e que ademáis é un dos membros galegos desa marabilla músical chamada Manos de Topo.

Esta noite faleceu Eloi Lozano


Gravou o primeiro filme de 35 mm en galego, 'Retorno a Tagen Ata' (1974). Foi un dos impulsores do Festival de Cinema Independente de Ourense.
En 1999 dirixiu a súa primeira longametraxe, Bellas durmientes e máis adiante unha serie de TV sobre arquitectura contemporanea, 'Idea e Territorio' e o documental 'Quen son?'.O cineclube en rede FlocosTV réndelle homenaxe este martes coa estrea de Catro escultores. Na mesma páxina poden verse xa Numeralia e O carro e o home.

Mariem Hassan no Rosalia


Mariem Hassan, a voz máis representativa da música do Sáhara Occidental, actúa este xoves día 9 ás 21 horas no Teatro Rosalía de Castro da Coruña, no marco do ciclo "música con raíces" da Fundación Caixanova. Esta cantante, que está considerada en certo sentido a embaixadora do país que segue baixo dominio marroquí, leva toda a súa vida participando en distintos grupos de música saharaui, cos cales viaxou por todo o mundo.
Trátase dunha voz suave, doce, e sobre todo, comprometida. Mariem Hassan publicou o seu primeiro disco como artista individual no 2002, pero sen romper nunca a relación co grupo Mujeres Saharauis, coas que gravou Medej, unha colección de cantos antigos espirituais.

"La buena vida" de Andrés Wood


"La buena vida" é segundo o seu director, o chileno Andrés Wood, "unha película con historias roubadas da rúa", retallos de vidas que se cruzan sutilmente en Santiago de Chile e que "suxerindo moito e mostrando pouco" van conformando o retrato da urbe latinoamericana de hoxe en día.

A película, que se estrea mañá en España, converteuse esta noite na triunfadora dos Premios Pedro Sienna, máximos galardóns do cine chileno, obtendo os de Mellor Longametraxe, Mellor Dirección (Andrés Wood), Mellor Guión (Mamoun Hassan, Rodrigo Bazaes e Andrés Wood), Mellor Interpretación Protagonista Femenina (Aline Küppenheim), Mellor Montaxe (Andrea Chignoli) e Mellor Música Orixinal (José Miguel Miranda e José Miguel Tobar).
Rodrigo Bazaes, director artístico do anterior filme de Wood, "Machuca", coñecía un centro de peiteado emblemático do centro de Santiago de Chile e ata alí conduciuno coa intención de facer un documental, que finalmente se converteu en "La buena vida", elixida mellor Película Estranxeira de Fala Hispana na última edición dos Premios Goya. (máis)



Pradolongo




SINOPSE
Este é un filme sobre a perda da amizade. É a historia de tres amigos da infancia que ven deteriorarse a súa amizade na medida en que os intereses de clase e os sentimentos amorosos entran nas súas vidas. É o primeiro filme galego editado en DVD e Blu Ray en 2008.

PALMARÉS
A música do filme, obra de Zeltia Montes, gañou o premio Jerry Goldsmith en 2008. O filme recibiu en setembro do mesmo ano o IV premio cidade de San Sebastián Film Comission, galardón integrado na sección Made In Spain do Festival de San Sebastián

FICHA ARTÍSTICA
Axudante de dirección: Sandra Montes Cámara: Alberto Díaz “Bertitxi” Deseño de decorados: Andrea Pozo Dirección: Ignacio Vilar Dirección fotografía: Alberto Díaz “Bertitxi” Figurinista: María Fandiño Guionista: Carlos Asorey, Javier Gancedo, Ignacio Vilar Intérpretes: Laura Álvarez (NEVES), Tamara Canosa (RAQUEL), Mela Casal (MARUXA) , Belén Constenla (LURDES) , Antonio Mourelos (LOURENZO), Roberto Porto (ARMANDO) Gonzalo Rey Chao (XERVASIO) , Rubén Riós (MARTIÑO), Cristina Rodríguez (LOLI), Carlos Sante(ROI)
Maquillaxe: Natalia Arcay Montaxe: Guillermo Represa Música: Zeltia Montes Perruquería: Erea Pérez Produción Executiva: Marina Fariñas Xefatura de produción: Iñaki Ros, José Salgueiro Xefatura de son: Eduardo Esquide

FICHA TÉCNICA
Distribuidora: Mr Misto Films, Vía Láctea Filmes, S.L. Produtora : Televisión de Galicia (TVG), Vía Láctea Filmes, S.L. Subvención : Consellería de Cultura (Xunta de Galicia)
Titulo orixinal: PradolongoTipo: LongametraxeXénero: Drama Realizada a corDuración: 100'Orixe: GaliciaAno: 2007Idioma V.O.: Galego (6 copias en salas comerciais)Orzamento: 1.200.000 €
Web: http://www.pradolongo.net/

O espíritu do bosque


SINOPSE
Un poderoso home de negocios pretende construír unha estrada que atravese a Fraga e a malvada Sra. D’ABONDO ve chegar a súa oportunidade para acabar co bosque. CARBALLO e os seus compañeiros están en perigo e todos os animais que viven ó seu amparo terán que fuxir. Pero as toupas FURI e LINDA e o rato PIORNO non pensan renderse, e tampouco CEBOLO, un toupo asustadizo recén chegado da cidade. Na súa nova aventura contan coa axuda do “Clan dos Gatos Libres”, liderado polo valente, aínda que algo vaidoso, TIGRE. Incluso HU-HU e HO-HO, as moscas pillabanas, deciden botarlles unha man. Cando descobren de que ten medo a Sra. D’ABONDO, FURI propón darlle “vida” … ó ESPÍRITO DO BOSQUE.

FICHA TÉCNICA
Directores: Juan Carlos Pena Babío, David Rubín Guión: Beatriz Iso Soto Produtor: Manolo Gómez Santos Compositor: música: Arturo Kress Varela Director de animación: Julio Díez Director -Xefe de produción: Juan Carlos Pena Babío Deseño personaxes: David Rubín Montaxe: Juan Galiñanes García Xefe Son: Jorge González Colado
Produtoras : Dygra Films
Distribuidoras: Manga Films
Empresas Servizos :Área 5.1 Factoría Audiovisual, S.L.
Dobraxe :Dygra Films
Formato: Longametraxe
Xénero: Aventuras
Modalidade: Animación
Convocatoria: Produción
Formato gravación: HD
Duración: 80 min
Idioma gravación / Rodaxe: Galego
Orzamento: 5.730.000€
Espectadores: 171.140
Recadación: 969.941€
Ano de produción: 2007
Web: http://www.espiritudelbosque.com/
Data estrea: 12/09/2008

Ha muerto Jarre


Jarre se trasladó a Estados Unidos en la década de los años sesenta y era el padre del compositor francés Jean-Michel Jarre, un pionero de la música electrónica, compuso la música de más de 150 películas, en las que trabajó con algunos de los directores más importantes de la historia del cine, como Luchino Visconti, Alfred Hitchcock, John Huston y David Lean.

Su fama mundial le llegó en 1962 gracias a la composición de la música se 'Lawrence de Arabia', que le valió el Oscar de la Academia de Hollywood. Posteriormente obtuvo otros dos Oscars más por 'Doctor Zhivago' y 'Pasaje a la India'.

Una de sus últimas apariciones públicas se produjo en el Festival Internacional de Cine de Berlín en febrero pasado, cuando recibió un premio por su trayectoria, según recordó hoy la BBC. En aquel acto, el director del festival, Dieter Kosslick, declaró que "a menudo, los compositores de música para películas se quedan en la sombra de grandes directores y estrellas". "Es diferente con Maurice Jarre: la música de 'Doctor Zhivago', como gran parte de su trabajo, es famosa mundialmente y forma parte de la historia del cine", concluyó.

Yulene Olaizola


La directora mejicana Yulene Olaizola gana el Play-Doc 2009 de Tui (Pontevedra) en la categoría de largometraje documental con la producción 'Intimidades de Shakespeare y Víctor Hugo'. Según el jurado, compuesto por Georgi Lazarevski, Jiska Rickels, José Luis Losa y Miquel Martí, Olaizola "sabe crear una atmósfera y dosificarla con diversidaed de recursos narrativos y técnicos". Además, destacaron su "destreza" para construir un clima de suspense y desvelar la identidad de un personaje "entre luces y sombras". El premio de esta categoría tiene una dotación de 5.000 euros y el regalo de una pequeña escultura en piedra del artista tudense Juan Vázquez. En este área el jurado también acordó otorgar una mención especial a 'Amores ciegos', del eslovaco Juraj Lehotsky por "su combinación poética entre ficción y documental", además de por la "sensibilidad del director en su acercamiento a una manera diferente de ver el mundo". En la sección de cortometrajes, la galardonada fue la iraní Rokhsareh Ghaemmagami, directora presente en el festival, con su obra 'Cyanosis'. "Una gran pericia en la fusión de la animación dentro de un documental y por su manera de transmitir una tensión latente en un ámbito social", argumentó el jurado como motivos para otorgarle el premio. Finalmente, en el apartado dedicado a los documentales gallegos, que este año ha tenido especial acogida entre el público, la distinción estuvo compartido por 'Manuel e Elisa', de Manuel Fernández Valdés, y 'París # 1', del director Oliver Laxe.

"LA VIDA SECRETA DE LAS ABEJAS"


Dakona Fanning, Queen Latifah, Jennifer Hudson, Alicia Keys e Sophie Okonedo, entre varios outros, protagonizan esta película. Dirixida por Gina Prince-Bythewood, e cunha estrea que se espera para as próximas semanas, o filme narra a historia de Lily (Dakota Fanning), quen carga coa culpa de matar dun disparo á súa nai, de xeito accidental, cando tiña catro anos. Quedando a cargo dun desastroso pai, quen pouco afecto lle brinda, ela escapa xunto á súa "coidadora", Rosaleen (Jennyfer Hudson), unha muller negra que só soña con que a xente de cor poida ter os mesmos dereitos civís que os brancos, en busca da historia da súa nai. Na súa travesía, chegan á casa de August Boatwright (Queen Latifah), sitio do que Lily posuía algunha referencia en relación á súa falecida nai. Alí, Augusth traballa na apicultura, sendo a máis importante produtora do pobo. Vive xunto ás súas dúas irmás, a por demais esixente June (Alicia Keys), e a hipersensible May (Sophie Okonedo). Alí, as dúas “fuxitivas” refúxianse contando unha falsa historia, e permanecen baixo o coidado das tres irmás a cambio de algunha axuda nas tarefas cotiás. E deste modo é que Lily comeza a vivir con diversas nais, a falta dunha, e así a descubrir a vida no seu maior esplendor. Comprende o que é o afecto, a liberdade, a diversión, a poesía das cousas. Aínda que, inevitablemente, sendo que a época en que o filme se sitúa é plena materialización dos dereitos civís, a convivencia con xente de cor naquel momento era a maior das vergonzas. Diversos inconvenientes van xurdindo en torno a esta familia, ata o momento en que a pequena Lily decide realmente pronunciar as preguntas que a guiaron ata tal sitio. E así, coñecer a súa nai de verdade.
Un filme brillante, sinxelo e humano. Unha película en nada pretenciosa, que realza os valores máis básicos e necesarios, como o son o afecto, o respecto. E tamén a comprensión do tempo na morea de culpas e incertezas que a vida nos formula.


Con "GRAN TORINO", Clint Eastwood regresa á interpretación



Con 78 anos de puro talento, Clint Eastwood, produce, dirixe e protagoniza "Gran Torino" (2008), a súa máis recente entrega e coa cal anunciou que se retiraría da actuación. Na cinta Walt Kowalski -o convincente personaxe que encarna- é un desprezable veterano de guerra disposto a taparlle o cu a punta de balazos a canto coreano ouse invadir o seu territorio. Aínda que o vello Walt tamén posúe bos sentimentos.
Gran Torino é unha obra que versa sobre os valores máis intrínsecos, o respecto e a aceptación polos outros, o erro da pre-concepción e os prexuízos, os lazos de amizade e o empobrecemento e baleiro dalgunhas relacións filio-paternais.
A medio camiño entre o drama social e o western urbano, Eastwood asina unha obra mestra incontestable, perfecto testamento interpretativo, conclusión dun discurso moral e estético que, a pesar dos seus lóxicos altibaixos, é xa un dos máis nítidos e apaixonantes da recente arte norteamericana. A dureza das súas imaxes, é como unha patada no estómago que desarma calquera indicio de compracencia, pero a compaixón con que filma extrae o mellor de nós mesmos. O grande cinema de Eastwood leva conseguindo este milagre máis de dúas décadas, pero sobre todo nas películas que el mesmo protagonizou, pois a súa icona, o seu rostro, é inseparable do seu legado. Nos seus filmes menores, aínda contamos con ese rostro, que nos devolve o espello da soidade, a dor, a crueldade humanas,... pero tamén o do sosego, a lucidez, a redención.



“ÁGORA”: a historia de Hipatia de Alejandría, a "primeira" muller científica e filósofa de Occidente ao cine da man de A. Amenábar.


A película, que está ambientada no século IV d.C. en Exipto, rodouse en inglés na illa de Malta, está protagonizada por Raquel Weisz no papel da astrónoma e matemática Hipatia e estrearase durante o outono deste ano.
Ágora é un drama histórico que mestura aventuras e romance a partes iguais, todo iso co conflito entre a fe e o laicismo de fondo. O guión, obra do propio Amenábar, relata a historia de Orestes(Isaac),un escravo que se aferra á nova doutrina relixiosa coa esperanza de achar nela as aspiracións de liberdade que tanto ansía. Un home que se debate entre os desexos de liberdade e o desenfreado amor que sente pola súa mestra e ama, Hipatia, unha atea profesora de filosofía.



¿Coñeces aos Watchmen?

Non son extraterrestres indestrutibles, non lles picou ningun insecto radiactivo, a evolución non alterou os seus xenes para dotalos de superpoderes e tampouco son millonarios con vocación de xusticeiros. Eles son os Watchmen, heroes diferentes, escuros, complexos, creados pola xenialidade de Alan Moore e Dave Gibbons.
Buho Nocturno, Rorschach, O Comediante, Ozymandias, Espectro de Seda e Dr. Manhattan, personaxes con máis luces que sombras que son as protagonistas da que está considerada a mellor novela gráfica da historia. Estes atípicos heroes irrompen esta semana nos cines de todo o planeta da man de Zack Snyder (“300”) nunha das superproducións máis esperadas do ano.


"A CIEGAS": a obra de Saramago ao cine


Como xa fixera con "Ciudad de Dios" e "El jardinero fiel", o cineasta brasileiro Fernando Meirelles volve trasladar á pantalla unha novela, neste caso "Ensaio sobre a cegueira", de José Saramago, para mostrar a realidade pesimista e apocalíptica que o Nobel portugués ten da humanidade.
A película, que se estreará o próximo día 13 en España, está protagonizada por Julianne Moore, Danny Glover e Gael García Bernal.
Saramago asegurou que a película é "unha adaptación case perfecta -porque non hai nada perfecto- da novela" e comentou que bota en falta "o personaxe do escritor cego que conta o que vai pasando ou a visita á casa da familia da rapaza dos lentes negros".
Esta fábula apocalíptica sobre unha epidemia de cegueira que ataca primeiro a un home, logo a unha cidade e, por último, a todo o planeta, ambientada a propósito nunha cidade non identificada, que en realidade é Sao Paulo, Montevideo e o antigo cárcere de Guelph (Canadá), mostra unha realidade non moi alegre da sociedade na que vivimos. Saramago teno moi claro, "a realidade cotiá di que non se pode ser optimista e eu non o son, pero son os pesimistas os que poden cambiar o mundo".


Morreu Pepe Rubianes


O actor cómico e director teatral galego Pepe Rubianes morreu hoxe en Barcelona aos 61 anos, a consecuencia dun cancro de pulmón .

Pepe Rubianes, viviu case toda a súa vida en Barcelona, onde tamén desenvolveu a maior parte da súa carreira profesional, o actor e director teatral é coñecido sobre todo polos seus irónicos monólogos.
Rubianes faleceu por mor dun cancro de pulmón que se lle detectou fai menos dun ano e polo que tivo que suspender en abril as representacións de "O Sorriso Etíope" no Teatro Capitol da capital catalá.
A última intervención artística pública do actor foi en xullo pasado cando prestou a súa voz ao personaxe de "Deus" no musical "Monthy Python's Spamalot" da compañía Tricicle.
Con anterioridade levou por toda España "Lorca eran todos", unha montaxe teatral creada e dirixida por el mesmo coa que rendía homenaxe a Federico García Lorca e aos desaparecidos na Guerra Civil e repasaba os últimos meses de vida do poeta granadino.

Rubianes debutou no teatro profesional con Dagoll Dagom nos musicais "Non falarei en clase" e "Antaviana", participou na "Operación Ubú", con Els Joglars e en 1982 emprendeu carreira en solitario alcanzando gran éxito e permanencia no escenario con "Rubianes, soamente" en 1997.

"EL LUCHADOR", o regreso de Mickey Rourke

"El luchador" (The Wrestler) supón o regreso ao máis alto de Mickey Rourke, actor que triunfou na década dos 80 e que fora esquecido pola industria debido aos seus innumerables escándalos. Rourke, quen xa recibiu unha morea de premios por este papel, foi un dos favoritos a conseguir o Oscar a mellor actor na última edición. Tampouco podemos esquecer a Marisa Tomei, quen fai un traballo espectacular. A cinta conta a historia de Randy, unha antiga lenda do boxeo que agora se gaña a vida competindo en ximnasios de segunda e enchendo o seu corpo de medicamentos para aguantar. Non se fala coa súa filla e o único bo na súa vida parece ser unha bailarina chamada Cassady. Darren Aronofsky foi o valente director que apostou por Rourke, e gañou. O uso da cámara é tamén moi destacable, pois fai da cinta un proxecto moi realista, sen grandes decorados, e que nos mete de cheo no mundo do deporte, pero nese lado menos glamuroso que non estamos afeitos a ver. Non podemos obviar o tema musical central da película, composto e interpretado por Bruce Springsteen.

MOTOWN cumpriu 50 anos

Restauran dixitalmente a película «Pinocho» no seu 70 aniversario

A película de debuxos animados Pinocho, realizada en 1940 polo estadounidense Walt Disney, cumpriu 70 anos e, para a ocasión, o filme orixinal foi restaurado dixitalmente. A restauración de Pinocho sacou á luz as cores orixinais da película destacando os detalles máis pequenos. Grazas á técnica moderna, os debuxos animados que naceron nun formato 4/3 foron transformados nunha película de alta definición en 16/9. Esta técnica permitiu cubrir os lados de pantalla, que quedaban en negro, con fotos e paneis integrados na escenografía e a paisaxe.

"ÉRAMOS POCOS"


Pais: España
Título Orixinal: Éramos pocos
Ano de produción:2005
Idioma:español.
Distribución: Filmoteca Vasca
Película:Formato:35 mm.
Duración orixinal : 18 minutos
Dirección: Borja Cobeaga.
Guión : BORJA COBEAGA EGUILLOR , SERGIO BARREJON SUAREZ
Música : ARANZAZU CALLEJA
Intérpretes: ALEJANDRO TEJERIA ALCARAZ , MARIVI BILBAO , RAMON BAREA
Produtora: ALTUBE FILMEAK, SL

Sinopse: Un pai e o seu fillo son inacapaces de facer os labores do fogar. Cando a nai os abandona polo desastrosos que son deciden sacar á avoa do asilo para que lles faga a comida e lles limpe a casa.